Έπιασε το χέρι. Κι άλλες φορές είχε υπάρξει επαφή, αλλά
αυτή την ώρα δηλώθηκε ενεργητικότητα, γενικά η δήλωση ή μία δήλωση είναι που
έφερνε τον κανονιοβολισμό του πρώτου ήλιου μέσα στα σκότη της πολύπαθης
προκυμαίας. Η ίδια προκυμαία θα φιλοξενούσε κάποια άλλη φορά τα πρώτα αδιέξοδα
που προκύπτουν όταν οι υπόγειες πλάκες τρίβονται, συγκρούονται, γεννούν
ηφαίστεια, γεννούν ξηρές εν μέσω βέβαιων για τον εαυτό τους μέχρι πρότινος
θαλασσών.
«Εσύ θα ξεκινήσεις! Περιμένω», ακούστηκε για να καλύψει
άτσαλα το άτσαλο άνοιγμα στην πεδιάδα που φορτίστηκε μερικές ζωές πιο πριν με
μαχαιρώματα, καπνούς και αγώνες. Κι εκείνη την ώρα ήταν μηχανική η αντιδήλωση,
τόσο μηχανική όσο αμήχανη ήταν η πλάση, αυτή η πικραμένη από έργα και ημέρες
του υπαρκτού, μα σχεδόν πάντοτε ανεπαίσθητου ΕΓΩ έντεκα μήνες πριν.
«Δεν θέλω να μπλοκάρω την έλευση», είπε και πήγε να
ετοιμάσει το έδαφος να δεχθεί έναν αγωνιζόμενο αχάριστο εαυτό που, ενώ βλέπει
σε πλήρη παράταξη τις απλές πραγματικότητες, συνεχίζει να στρέφει συχνά το
βλέμμα στο φαρμακωμένο βασίλειο του δήθεν, του εδώ και τώρα, του «ξέρω τί θέλω,
δώσ’ το» και άλλων παρόμοιων εκφάνσεων της ατέρμονης καθόδου στην οδό του Άδη.
Έξι ημέρες αργότερα, ο προαναφερθής εαυτός αυτός ο
ολίγιστος συχνά, συχνά λίγος, λίγο συχνά αναζητών, ζητών το Θέλημα του Άλλου
για να βρει τον Άλλο – αυτός λοιπόν ο εαυτός καθόταν έξι μέρες μετά, μπροστά
στην πιθανότητα της προαιώνιας υπόσχεσης για μυστηριακή συμπόρευση με ορίζοντα
αιωνιότητας. Διότι, ας μη γελιόμαστε, τί είναι πιο μεγάλο; Αυτό για το οποίο
αξίζει κάποιος να χάσει τη ζωή του για να βρει τη ζωή του ή αυτό που απλώς
συντηρεί το θαυμαστά ζωούμενο πλάσμα;
Και χύθηκε πάνω στον εχθρό, χύθηκε με την φωνή, με το
μαχαίρι και με το τουφέκι και έδρεψε τους καρπούς εξ Άνωθεν, τα δώρα. Ίσως το
αιματοκύλισμα να έγινε στην ίδια εκείνη πεδιάδα της σκοτεινιασμένης προκυμαίας.
Ή μπορεί να έρχεται κατ’ ευθείαν με την ανάμνηση του τριακοστού στοιχείου της κλίμακας,
κάτω από ανθισμένα δέντρα, θεούμενο ουρανό και μυροφόρα μάτια.
