Όταν η πορεία προς το Πέρασμα δεν είχε αντέξει να ξεκινήσει ιδιαίτερα μακριά από την Έλευση, οι κατά κύματα επιδρομές αλαφιασμένων εξάρσεων του αισθητού, πρωταγωνιστούσαν, βεβαίως. Κάθοδος από τα όρια μεταξύ του αυθόρμητα γεννημένου ιστού και της προγραμματισμένης βιωτής, προς τον τόπο της άλλης πρότασης που δεν είχε ποτέ τίποτε να κάνει με τον κόσμο που αμέτρητοι ελόγησαν ως έλλογο. Ή κύλιση πάνω στο φουριόζικο αλλά καθόλου φλύαρο όχημα που εξακολουθεί μέχρι τις μέρες μας να προσφέρει μικρές υπερβάσεις νομιζόμενων ανυπέρβλητων ορίων.
Την μία μέρα βγήκε από τον τόπο της πρότασης για αλλαγή της ζωής και είδε την ψυχή που ενδεχομένως να ζητούσε τα ίδια, έστω πολύ μακροπρόθεσμα. Άλλοτε πάλι, έφτασε έξω από την κατοικία που είναι προϊόν αλλοιώσεων ρόλων ή απλώς, απουσίας παιδέματος, χωρίς τα παραπάνω να μετράνε τόσο πολύ όσο ότι η ίδια κατοικία ευρίσκετο πλησίον ελαιώνων που φυσικά, συμμετείχαν στις προαναφερθείσες επιδρομές. Κάπου εκεί, ανιχνεύεται ένα μεγάλο γύρισμα σελίδας, αφού το στίγμα της ανάμνησης εξόδου από το κουκούλι της άγουρης πολιτείας έμελλε να μείνει αγέρωχο εις τους αιώνες των αιώνων. Εκείνη την ημέρα, μπορεί ο γυρισμός στο πεζούλι της αγουράδας να είχε την εξωτερική εμφάνιση απαράλλαχτη ή ελαφρώς επηρεασμένη, μα, το μάγμα είχε μόλις ξεκινήσει να κατατρώει και να δημιουργεί αδικαιολόγητες ηρεμίες και πυρωμένα τοπία, αντίστοιχα.
Δεν πέρασαν πολλοί χρόνοι – όχι έτη – και συνειδητοποίησε τον πόνο που προκαλείται όταν πέφτει κανείς άδοξα στο φαινομενικά υγρό στοιχείο που τελικά είναι πιο στέρεο και από τα πυρωμένα τοπία που ξεπετάχτηκαν από τα σκέλια της λάβας. Δεν είχαν ακόμη αναπτυχθεί οι μηχανισμοί με τους οποίους θα γινόταν αντιληπτός ο κόσμος του άλλου ανθρώπου, χωρίς βέβαια να έχει κάποια σημασία το ενδεχόμενο ο άλλος να αναζητούσε την αυτοεπιβεβαίωση. Σάμπως και ο ίδιος που καιρούς πριν ανατίναξε μπαρουταποθήκες σε μαινόμενους ελαιώνες, δεν θα ολίσθαινε αργότερα σε παρόμοια τερτίπια-τμήματα της γενικότερης αναζήτησης;
Τέλος πάντων, κάπου εκεί έκανε την εμφάνισή της η φαρμακωμένη πραγματικότητα του τόπου που βρισκόταν στην κορυφή, έντονα ανέδυε τις μυρωδιές των κατοίκων του (πιο κοντά σε ημιδιάφανα χωρίσματα εμπρός στον ήλιο), δεχόταν σχεδόν όλες τις πειραματικές, μα και αμετάκλητες κινήσεις και έδινε την σπουδαιότερη ώθηση προς την απεραντοσύνη της ιερής ελευθερίας. Ίσως να ήταν ελάχιστα πριν ανατείλει η εποχή των συλλογικών ασμάτων, όταν από την πατρική παρακαταθήκη έκαναν την εμφάνισή τους τα ακούσματα των πτώσεων στην θάλασσα από ψυχές που δεν είναι άγονες εκτάσεις. Μερικά χιλιοστά κάτω από την λεπτή γραμμή της επαφής της με τον αέρα, αργότερα προέκυψαν πλείστες πτήσεις, των οποίων το παρελθόν χτίστηκε εδώ, στους ποταμούς δακρύων από τις απανωτές μεταμορφώσεις.
Κατά τις ύστερες περιόδους, όπου τα δράματα εβιώνοντο στα μακράν εξελιγμένα πεδία των ένδοξων μαχών, ξαναείδε εκείνη την ψυχή αρκετές φορές, χωρίς ποτέ να ανταλλάξει μαζί της την οποιαδήποτε κουβέντα για το τί πραγματικά πίστεψε σε εκείνη την ανατολή ή, πιο ορθά, σε εκείνο το άνοιγμά της προς το απροετοίμαστο πέπλο του ανίδεου.
.
