άλλα εωθινά μητροπόλεως

πρώτα ξυπνάει η ακοή
και στο κοπάνημα των διαβιβάσεων
τα μάτια λούζονται τα παραδιδόμενα ποτάμια

εδώ και μέρες λείπει η γρήγορη πνοή
πάνω σε ξέρες φύεται η άδολη γιορτή

η όψη στον νότο
όλα ακηλίδωτα βαλμένα
συνεστιάζονται οι αλεπούδες 
στη σιγουριά των ιπτάμενων φιλημάτων

σείονται αμίλητα τα σώματα
βαπτίστηκαν στη λάσπη 
δέονται ανήλιαγα τα δώματα
αγρύπνησαν ως στάχτη 

το πρόσωπο του αποχαιρετισμού αδυσώπητο
σκίζεται το καταπέτασμα της εστίας
το καυτό αίμα των πιδάκων ουρλιάζει
στα βάραθρα της έκπτωτης, απλής και δύσκολης χαράς

ως προαιώνιο πήγμα ξεπεταχτήκαμε
μιας ολέας το τριώδιο κλήμα δεχθήκαμε

περιμένοντας τους κυρίους Sommer και MacDonald

εξερχομένου του υπεργείου

η συνήθης υψηλή οδός

κατάμουτρα η δύση

ο γρανίτης γκαρίζει

φταίνε τα ωραιότατα

που πλαγίως ενσαρκώνονται

πέρναγαν νωρίτερα παρέλαση παρέα

στα χαμηλά πατώντας

από τα ψηλά αναδεύοντας τα περίχωρα

ένα τώρα μοναχό του, ντυμένο καθρέπτες

στη γωνία ωσάν τιμωρία

οι εκρήξεις προς ανατολάς να υμνούν τη δίψα

ε ρε τα ζεϊμπέκικα της δοκού

με τη χάρη του “η παρτίδα θα σωθεί”

βεβαίως πίσω από τις μονώσεις

ώστε τα ξεφωνητά να παραμέρισαν, φαίνεται,

για οικείων ποδοβολητών τα ευαγγέλια

κι αν δεν είναι ένας ύμνος αυτά

στου μεγάλου δυνάστη τις στημένες φάκες,

ας βρουν να βλαστήσουν

στον πλουσιότατο κύκλο της μετοχής

τον πηγάζοντα ματωμένα ξύλα,

δαγκωμένα πετρώματα,

τάφους πλήρεις πλαστικών χρωμάτων,

που τα έπινε η παιδούλα μουριά

αθόρυβα στην κλίση της χωμένη,
αβίαστα στην κλήση της ταμένη