μικρή έξοδος από τα ανήλιαγα

(ξεμακραίνοντας από τις βοές, στα περίχωρα του άστεως, Αύγουστος 2016)

όπως το μπέρδεμα βαρέθηκε να υπάρχει
έτσι το ξόδεμα λαχάνιασε στην άρση

έπειτα ντύνοντας τον θόλο απραξία
ήρθαν και κέντρισαν τα βέλη τον νιπτήρα

ωχρό το χτύπημα του χρόνου στις συνδέσεις
κι όμως το δώρημα επλάκωσε τις έξεις

υπήρξαν άνθρωποι που έζησαν στον φόνο
απλή, παράτολμη η ρότα τους στον πόνο

άλλα εωθινά μητροπόλεως

πρώτα ξυπνάει η ακοή
και στο κοπάνημα των διαβιβάσεων
τα μάτια λούζονται τα παραδιδόμενα ποτάμια

εδώ και μέρες λείπει η γρήγορη πνοή
πάνω σε ξέρες φύεται η άδολη γιορτή

η όψη στον νότο
όλα ακηλίδωτα βαλμένα
συνεστιάζονται οι αλεπούδες 
στη σιγουριά των ιπτάμενων φιλημάτων

σείονται αμίλητα τα σώματα
βαπτίστηκαν στη λάσπη 
δέονται ανήλιαγα τα δώματα
αγρύπνησαν ως στάχτη 

το πρόσωπο του αποχαιρετισμού αδυσώπητο
σκίζεται το καταπέτασμα της εστίας
το καυτό αίμα των πιδάκων ουρλιάζει
στα βάραθρα της έκπτωτης, απλής και δύσκολης χαράς

ως προαιώνιο πήγμα ξεπεταχτήκαμε
μιας ολέας το τριώδιο κλήμα δεχθήκαμε

περιμένοντας τους κυρίους Sommer και MacDonald

εξερχομένου του υπεργείου

η συνήθης υψηλή οδός

κατάμουτρα η δύση

ο γρανίτης γκαρίζει

φταίνε τα ωραιότατα

που πλαγίως ενσαρκώνονται

πέρναγαν νωρίτερα παρέλαση παρέα

στα χαμηλά πατώντας

από τα ψηλά αναδεύοντας τα περίχωρα

ένα τώρα μοναχό του, ντυμένο καθρέπτες

στη γωνία ωσάν τιμωρία

οι εκρήξεις προς ανατολάς να υμνούν τη δίψα

ε ρε τα ζεϊμπέκικα της δοκού

με τη χάρη του “η παρτίδα θα σωθεί”

βεβαίως πίσω από τις μονώσεις

ώστε τα ξεφωνητά να παραμέρισαν, φαίνεται,

για οικείων ποδοβολητών τα ευαγγέλια

κι αν δεν είναι ένας ύμνος αυτά

στου μεγάλου δυνάστη τις στημένες φάκες,

ας βρουν να βλαστήσουν

στον πλουσιότατο κύκλο της μετοχής

τον πηγάζοντα ματωμένα ξύλα,

δαγκωμένα πετρώματα,

τάφους πλήρεις πλαστικών χρωμάτων,

που τα έπινε η παιδούλα μουριά

αθόρυβα στην κλίση της χωμένη,
αβίαστα στην κλήση της ταμένη

γλέντι αγωγών

Κκκονδίνον, 10 Ιουνίου 2016

Του Τέξας, της Ταϊβάν, της Νοτίου Αφρικής, της Βορείου Αγγλίας, της Αυστρίας, της Πορτογαλίας, της Νέας της Σμύρνης, της Ιρλανδίας (πιθανότατα Βορείου), της Ολλανδίας.

Αν είναι έμβια βουλόμενα τα σκαμμένα των ροών;

Του αδερφού ο γιος χορεύει.

Η μισή χερσόνησος είναι χέρσα κι αυτό θύμισε τις προτροπές για ελαφρύ μόνο πάτημα του πώματος των ριζών. Βασιλεύει η αλήθεια τυλιγμένη στων αγωγών τους απύθμενους καρσιλαμάδες.

δεν γνωρίζει τι θέλει

Δεν γνωρίζει τι θέλει. Έτρεξε μέσα στα πυκνά υγρά της αβαρούς, παλλόμενης ακινησίας, τα μούτρα δέχονταν λίθινους όγκους οσμών που ξεμαθεύτηκε η ανάμνησή τους, να εξυψώνεται η πλάση και να μη της ανοίγεται η πόρτα του απροϋπόθετου.

Τα γρασίδια ελατήρια, κουβέρτες και γαβάθες εντροπίας. Τα δισεκατομμύρια φαράγγια, σφυριά στα γόνατα, λεία παγωμένη έρημος. Μόνο από φόβο σταματάει κανείς, καθώς στους κροτάφους ανάμεσα βολοδέρνει το τίναγμα που ενίοτε οράται, η πανίσχυρη γύμνια του δικαιολογούμενου παπαγάλου, ο ακούραστος ξυλοδαρμός του άχρονου βηματισμού σε συχνότητες που δεν τις έπιασε το ιώδιο, αλλά τις τηγάνισε ο παφλασμός των ψυχών που ήρθαν και ποτέ δεν έφυγαν, καθώς και το κουκούλωμα των αγρίων διακλαδώσεων στην απώτερη καμπύλη που περιμένει χιλιετίες τώρα να χυθεί στο άπλωμα, ίσα με κάτω τους πυθμένες.

Ήταν κι αυτό ένα μικρό παράδειγμα από την εποχή που ο θρήνος κατέκαιε τα χαμογελαστά βλέμματα, το άνοιγμα των αγκαλιών έφερνε τους κόσμους των τάφρων στο λιώσιμο το κάθετο και οι εισπνοές των αναβαινόντων σφαιρών γκρεμοτσάκιζαν το πολωμένο χάος ή γκρεμοτσακίζονταν στις πυρωμένες ακίδες που τα ύδατα όταν είδαν, αποτεφρώθηκαν αμίλητες.

μ α κ ρ ό θ ε ν

http://stephanos-sabaziotis.bandcamp.com/album/m-a-k-r-o-th-e-n 

οἱ ἔγγιστά μου ἀπὸ μ α κ ρ ό θ ε ν ἔστησαν (Ψαλ. 37:12) 

Μικρή σειρά συνθέσεων για το αγωνιώδες που ουδέποτε απλώθηκε παραέξω, για το εγγύς που από μακρόθεν δρα, για το εντεκάρι τικ που επικάθησε άτσαλα στην περιοχή του κτηρίου που χορεύει μέσα στις φλόγες του Ελ Αλαμέιν. 

Ελαχιστότατοι μετεωρισμοί ανάμεσα στον ήχο και τον λόγο συνθέτουν το μικρό αυτό ξεβόλεμα. Είναι η πρώτη ρωγμή στο τσόφλι της ιδιωτικής σφαίρας, μια αφετηρία. 

Οι θεματικές των συνθέσεων διαμορφώθηκαν μακριά (με όρους απόστασης) από τις περιοχές όπου ο υποφαινόμενος ανδρώθηκε. Αυτή η απόσταση βοήθησε στη διαδικασία της αφαίρεσης μέχρι τα έργα να πάρουν μια μορφή ικανή να βγει προς τα έξω. 

Επίσης, η τελική διαμόρφωση των συνθέσεων υπήρξε μακριά (με χρονικούς όρους) από τα πρώτα ψήγματα αυθόρμητων πειραματισμών σχεδόν πέντε χρόνια πριν. 

Ο τίτλος της συλλογής απορρέει από αυτή την καταλυτικής σημασίας χωροχρονική απόσταση. 

Όλες οι ηχογραφήσεις έγιναν εν μέσω αραιών χρονικά πειραματισμών στο κατ' οίκον μουσικό εργαστήριο. Στη διαδικασία χρησιμοποιήθηκαν ψηφιακοί συνθετητές, ηχογραφήσεις φωνών με κινητό τηλέφωνο, ψηφιακές προσομοιώσεις piano και ηλεκτρικού piano, αφρικάνικη mbira, κρουστά δαχτύλων και δείγματα ήχων από αρχεία στιγμών της καθημερινότητας.

το ίδιον αίμα

Λονδίνον, 2 Ιουλίου 2016

Τα ανυπόφορα, πικρά κι αδίστακτα

έλιωναν τις αντιστάσεις με του υπερεγώ

τα ηφαίστεια.

Κατέβαιναν της τέρψης τα έρμαια

από το αδιαπέραστο, στο αδιαπέραστο,

το συμπαγές και το αιώνιο.

Ένα μεγάλο χαλί-ναρκοπέδιο,

της νάρκωσης το όργιο

φοβάται τη Μεσόγειο.

Το ίδιον το αίμα μπήγει το μαχαίρι στο σβέρκο της φαρμακωμένης αναπαύσεως

και γελάει,

γελάει και συνθλίβονται της βρωμερής σιωπής

τα νεοκλασικά κλασμένα αρρωστιάρικα μπαστάρδια.

Αν είναι δυνατόν. 

αγωνιώδους που ίσως ουδέποτε απλώθηκε παραέξω - Μακρόθεν

The bitter truth of a smiling dog, a careless ending, a cloud of confident soil, a dancing rust. An agony that was never well-communicated, a force never become known.

a g o n i z i n g  a n d  n e v e r  b e c o m e  k n o w n

available for free download:

https://stephanos-sabaziotis.bandcamp.com/track/agonizing-and-never-become-known  

additional artwork available here:

https://www.dropbox.com/sh/6ywtwoa23n2myv0/AAC4SFprSKd8_IpG8fcQjxqMa?dl=0 

εωθινά μητροπόλεως

Μέσα στον καιρό του μυστικού ανοίγματος, 
της εξόδου το ανάγνωσμα,
από τον τόπο των παλαιών σταφυλιών που βλαστήσανε λίγα λεπτάκια νωρίτερα,
ερχόμενα από την ανυπαρξία στη ροή της ανησυχίας,
για την ησυχία που ποτέ δεν διατρανώθηκε.

Μένει στην ιδιωτικότητά του το παγωμένο πέτρωμα,
πιθανότατα αναμένει του περιηγητή του ευεργετημένου το θάψιμο
για την δόξα της αμύνης.

Καμίνι στη δίνη του πύρινου μαγνήτη,
υποθάλπει άλλης όψεως πρεσβευτές,
εκεί κοντά στην αφύσικη, στιλπνή αφή,
το φαράγγι της συναίσθησης που πολλάκις ευηγγελίσθη το πάτημα της εντροπίας.

“Δεν είναι άθροισμα, αλλά το όλο”
και κοχλάζοντας το μη μετρήσιμο, το βαπτισμένο στο υπόστρωμα
οπωσδήποτε βοηθάει.

Ας το αφήσει στην άκρη αυτό.

Να σηκώνει η κάθοδος το πηγάδι στην στρατόσφαιρα.

Πίσω στην αύρα μια τεμνόμενης, απλής παραλληλίας,
ήρθε ο τεσσάρων τριανταημέρων, 
αιθέρων πότης, 
σιγής σπορέας,
θραύστης, ρίπτης, γελάσιος και πανάρετος.

Απολογείται για την σιωπή,
γιορτάζει την ουσία,
λιανίζει το γρανάζι,
το τίναγμα βιάζει.

Μετά τις εωθινές ήττες του αιμοβόρου μασκαρά,
αυτό ήταν,
βάλθηκαν οι ύλες να χώνονται στα καρτεσιανά αλεύρια,
χώνονταν εκείνα στο βάραθρο του δωρεάν αιωνίου,
μέσα από τάφους εορταζόμενους.

Ορίστε, η συνέχεια εδώ γλύφεται,
ωσεί χόρτος τα πλάσματα διερχόμενα,
ωσεί άνθη του αγρού οι βουλήσεις.

Το μάγμα αναπνέεται, 
υγρό το οξυγόνο,
πέτρα το νερό,
συχνά θολές οι απαρχές,
μερικώς προκατασκευασμένο το περπάτημα,
όλα τα βρώματα πολτός,
τα σώματα αεικίνητα και στέρεα,
πάνω από την άβυσσο κρεμασμένα, πακτωμένα,
η γενική απόχρωση των μυριάδων όψεων,
το νέφος των προσεγγίσεων 
στο γενικό Ένα ταμένο.

αλύσεως μνήμη

του δρόμου

το δράμα

ο δρυοκολάπτης

κολλάει

κολαζόμενος

τον κόλαφο

αφουγκραζόμενος

αφής

αφιονισμένης

ο Κλεομένης

κλαίει

κλεμμένος

με ψέμα

ψημένο

στη ψύξη

να ρίξει

ρηγμάτων

το ρίγος

τριακοστό σκαλί

Έπιασε το χέρι. Κι άλλες φορές είχε υπάρξει επαφή, αλλά αυτή την ώρα δηλώθηκε ενεργητικότητα, γενικά η δήλωση ή μία δήλωση είναι που έφερνε τον κανονιοβολισμό του πρώτου ήλιου μέσα στα σκότη της πολύπαθης προκυμαίας. Η ίδια προκυμαία θα φιλοξενούσε κάποια άλλη φορά τα πρώτα αδιέξοδα που προκύπτουν όταν οι υπόγειες πλάκες τρίβονται, συγκρούονται, γεννούν ηφαίστεια, γεννούν ξηρές εν μέσω βέβαιων για τον εαυτό τους μέχρι πρότινος θαλασσών.

«Εσύ θα ξεκινήσεις! Περιμένω», ακούστηκε για να καλύψει άτσαλα το άτσαλο άνοιγμα στην πεδιάδα που φορτίστηκε μερικές ζωές πιο πριν με μαχαιρώματα, καπνούς και αγώνες. Κι εκείνη την ώρα ήταν μηχανική η αντιδήλωση, τόσο μηχανική όσο αμήχανη ήταν η πλάση, αυτή η πικραμένη από έργα και ημέρες του υπαρκτού, μα σχεδόν πάντοτε ανεπαίσθητου ΕΓΩ έντεκα μήνες πριν.

«Δεν θέλω να μπλοκάρω την έλευση», είπε και πήγε να ετοιμάσει το έδαφος να δεχθεί έναν αγωνιζόμενο αχάριστο εαυτό που, ενώ βλέπει σε πλήρη παράταξη τις απλές πραγματικότητες, συνεχίζει να στρέφει συχνά το βλέμμα στο φαρμακωμένο βασίλειο του δήθεν, του εδώ και τώρα, του «ξέρω τί θέλω, δώσ’ το» και άλλων παρόμοιων εκφάνσεων της ατέρμονης καθόδου στην οδό του Άδη.

Έξι ημέρες αργότερα, ο προαναφερθής εαυτός αυτός ο ολίγιστος συχνά, συχνά λίγος, λίγο συχνά αναζητών, ζητών το Θέλημα του Άλλου για να βρει τον Άλλο – αυτός λοιπόν ο εαυτός καθόταν έξι μέρες μετά, μπροστά στην πιθανότητα της προαιώνιας υπόσχεσης για μυστηριακή συμπόρευση με ορίζοντα αιωνιότητας. Διότι, ας μη γελιόμαστε, τί είναι πιο μεγάλο; Αυτό για το οποίο αξίζει κάποιος να χάσει τη ζωή του για να βρει τη ζωή του ή αυτό που απλώς συντηρεί το θαυμαστά ζωούμενο πλάσμα;  

Και χύθηκε πάνω στον εχθρό, χύθηκε με την φωνή, με το μαχαίρι και με το τουφέκι και έδρεψε τους καρπούς εξ Άνωθεν, τα δώρα. Ίσως το αιματοκύλισμα να έγινε στην ίδια εκείνη πεδιάδα της σκοτεινιασμένης προκυμαίας. Ή μπορεί να έρχεται κατ’ ευθείαν με την ανάμνηση του τριακοστού στοιχείου της κλίμακας, κάτω από ανθισμένα δέντρα, θεούμενο ουρανό και μυροφόρα μάτια. 

στον ελαιώνα

από τον διηγηματογράφο Δημήτρη Μαγριπλή:


Δημήτρης Γ. Μαγριπλής : Στον ελαιώνα


δανεισμένο από το: http://nanodihghma.blogspot.co.uk/