δεν γνωρίζει τι θέλει

Δεν γνωρίζει τι θέλει. Έτρεξε μέσα στα πυκνά υγρά της αβαρούς, παλλόμενης ακινησίας, τα μούτρα δέχονταν λίθινους όγκους οσμών που ξεμαθεύτηκε η ανάμνησή τους, να εξυψώνεται η πλάση και να μη της ανοίγεται η πόρτα του απροϋπόθετου.

Τα γρασίδια ελατήρια, κουβέρτες και γαβάθες εντροπίας. Τα δισεκατομμύρια φαράγγια, σφυριά στα γόνατα, λεία παγωμένη έρημος. Μόνο από φόβο σταματάει κανείς, καθώς στους κροτάφους ανάμεσα βολοδέρνει το τίναγμα που ενίοτε οράται, η πανίσχυρη γύμνια του δικαιολογούμενου παπαγάλου, ο ακούραστος ξυλοδαρμός του άχρονου βηματισμού σε συχνότητες που δεν τις έπιασε το ιώδιο, αλλά τις τηγάνισε ο παφλασμός των ψυχών που ήρθαν και ποτέ δεν έφυγαν, καθώς και το κουκούλωμα των αγρίων διακλαδώσεων στην απώτερη καμπύλη που περιμένει χιλιετίες τώρα να χυθεί στο άπλωμα, ίσα με κάτω τους πυθμένες.

Ήταν κι αυτό ένα μικρό παράδειγμα από την εποχή που ο θρήνος κατέκαιε τα χαμογελαστά βλέμματα, το άνοιγμα των αγκαλιών έφερνε τους κόσμους των τάφρων στο λιώσιμο το κάθετο και οι εισπνοές των αναβαινόντων σφαιρών γκρεμοτσάκιζαν το πολωμένο χάος ή γκρεμοτσακίζονταν στις πυρωμένες ακίδες που τα ύδατα όταν είδαν, αποτεφρώθηκαν αμίλητες.