το ίδιον αίμα

Λονδίνον, 2 Ιουλίου 2016

Τα ανυπόφορα, πικρά κι αδίστακτα

έλιωναν τις αντιστάσεις με του υπερεγώ

τα ηφαίστεια.

Κατέβαιναν της τέρψης τα έρμαια

από το αδιαπέραστο, στο αδιαπέραστο,

το συμπαγές και το αιώνιο.

Ένα μεγάλο χαλί-ναρκοπέδιο,

της νάρκωσης το όργιο

φοβάται τη Μεσόγειο.

Το ίδιον το αίμα μπήγει το μαχαίρι στο σβέρκο της φαρμακωμένης αναπαύσεως

και γελάει,

γελάει και συνθλίβονται της βρωμερής σιωπής

τα νεοκλασικά κλασμένα αρρωστιάρικα μπαστάρδια.

Αν είναι δυνατόν.