όντας

Επαναλαμβανόμενο γέμισμα, το κράτημα δεν έφταιξε, τα εξωγενή για την παραμόρφωση και το αδικαιολόγητο της ποσότητας. Αν δεν είναι η αιτία, είναι σίγουρα αυτό που ευκόλως προκύπτει από το κατά λάθος άγγιγμα πυρωμένου και ανεπιθύμητου, διότι το ξερατό του έγκατος τυγχάνει λύπης και δεν αναμένεται πάντα αείμνηστη εκδοχή.

Και πώς να χαρακτηριστεί τώρα το τώρα; Να χαραχτεί να χαρεί της λείανσης την φρικτή αποκάλυψη ότι ναι μεν δεν κατέβηκε το βάδισμα, αλλά νομίστηκε ως απόλυτα παθητικό το θυμικό το άλλων αρχαιότερων χρόνων ιππικό.

Ζάλη αιθρίων, τίποτα δεν ήρθε σήμερα από την αθώα του την ανέγγιχτη και να κατατρώει αυτός ο επικρατών την άμμο, το χρώμα μιας όψης σε τρία σημεία της υπέρλογης και την χωρίς σκοπό παρακέντηση από την πλημμύρα του οφθαλμικού κενού, πλήρους αντιληπτών, μα όχι απτών. Ο όντας.  

.

η διάχυση και η παραμονή

Η διάχυση στην μεγαλοπρέπειά της και τα ευνοϊκώς σαρκαστικά της δώρα να κουκουλώνουν αυτόν που στο φρέσκο αυτό σκότος θα φιληθεί με ατσούμπαλες κουβέρτες, αντί του απύθμενου κοινού. Και να στέκεται εκεί να τρώει άθελά του σχεδόν τους κρατήρες της μεταμεσονύκτιας μεσημβρίας και ποτέ ξανά η άδεια στο άλλο της άκρο γραμμή δεν πόνεσε τόσο λίγο. Τόσο λίγο που μάλλον ξεχάστηκε επειδή το έδαφος είναι το τούβλο του τηλεφώνου σε μέρα μάρτυρα και η κίνηση της διττής φύσης δεν ντρέπεται να κουμπώσει λίγο παρακάτω από τους χορούς της βαμβακερής πυράς.  

Ευλογημένης παραμονής κοπιαστικής παραμονής, νιώθεται όμως ένα κάποιο αγωνιώδες ακολούθημα ή μάλλον ευγενές τράβηγμα και να μη θέλει να κοιτάξει την μέριμνα επειδή (μακάρι να είναι όντως έτσι) __ μα, θα εμφανίζονται όλα τόσο πολύ στρατιωτικώς σε θλίψη; Έμεινε να ρουφάει τον υδροχόο κι έμεινε να εορτάζει την κατατρεγμένη έλευση της δακρύβρεχτης υπενθύμισης ότι η επιβίωση ήταν βίωση, αλλά τα έχασε όλα και στολίστηκε όλον τον κόσμο, όλο το πνεύμα του κόσμου κι ένα επί. 

.