εωθινά μητροπόλεως

Μέσα στον καιρό του μυστικού ανοίγματος, 
της εξόδου το ανάγνωσμα,
από τον τόπο των παλαιών σταφυλιών που βλαστήσανε λίγα λεπτάκια νωρίτερα,
ερχόμενα από την ανυπαρξία στη ροή της ανησυχίας,
για την ησυχία που ποτέ δεν διατρανώθηκε.

Μένει στην ιδιωτικότητά του το παγωμένο πέτρωμα,
πιθανότατα αναμένει του περιηγητή του ευεργετημένου το θάψιμο
για την δόξα της αμύνης.

Καμίνι στη δίνη του πύρινου μαγνήτη,
υποθάλπει άλλης όψεως πρεσβευτές,
εκεί κοντά στην αφύσικη, στιλπνή αφή,
το φαράγγι της συναίσθησης που πολλάκις ευηγγελίσθη το πάτημα της εντροπίας.

“Δεν είναι άθροισμα, αλλά το όλο”
και κοχλάζοντας το μη μετρήσιμο, το βαπτισμένο στο υπόστρωμα
οπωσδήποτε βοηθάει.

Ας το αφήσει στην άκρη αυτό.

Να σηκώνει η κάθοδος το πηγάδι στην στρατόσφαιρα.

Πίσω στην αύρα μια τεμνόμενης, απλής παραλληλίας,
ήρθε ο τεσσάρων τριανταημέρων, 
αιθέρων πότης, 
σιγής σπορέας,
θραύστης, ρίπτης, γελάσιος και πανάρετος.

Απολογείται για την σιωπή,
γιορτάζει την ουσία,
λιανίζει το γρανάζι,
το τίναγμα βιάζει.

Μετά τις εωθινές ήττες του αιμοβόρου μασκαρά,
αυτό ήταν,
βάλθηκαν οι ύλες να χώνονται στα καρτεσιανά αλεύρια,
χώνονταν εκείνα στο βάραθρο του δωρεάν αιωνίου,
μέσα από τάφους εορταζόμενους.

Ορίστε, η συνέχεια εδώ γλύφεται,
ωσεί χόρτος τα πλάσματα διερχόμενα,
ωσεί άνθη του αγρού οι βουλήσεις.

Το μάγμα αναπνέεται, 
υγρό το οξυγόνο,
πέτρα το νερό,
συχνά θολές οι απαρχές,
μερικώς προκατασκευασμένο το περπάτημα,
όλα τα βρώματα πολτός,
τα σώματα αεικίνητα και στέρεα,
πάνω από την άβυσσο κρεμασμένα, πακτωμένα,
η γενική απόχρωση των μυριάδων όψεων,
το νέφος των προσεγγίσεων 
στο γενικό Ένα ταμένο.

αλύσεως μνήμη

του δρόμου

το δράμα

ο δρυοκολάπτης

κολλάει

κολαζόμενος

τον κόλαφο

αφουγκραζόμενος

αφής

αφιονισμένης

ο Κλεομένης

κλαίει

κλεμμένος

με ψέμα

ψημένο

στη ψύξη

να ρίξει

ρηγμάτων

το ρίγος