περιμένοντας τους κυρίους Sommer και MacDonald

εξερχομένου του υπεργείου

η συνήθης υψηλή οδός

κατάμουτρα η δύση

ο γρανίτης γκαρίζει

φταίνε τα ωραιότατα

που πλαγίως ενσαρκώνονται

πέρναγαν νωρίτερα παρέλαση παρέα

στα χαμηλά πατώντας

από τα ψηλά αναδεύοντας τα περίχωρα

ένα τώρα μοναχό του, ντυμένο καθρέπτες

στη γωνία ωσάν τιμωρία

οι εκρήξεις προς ανατολάς να υμνούν τη δίψα

ε ρε τα ζεϊμπέκικα της δοκού

με τη χάρη του “η παρτίδα θα σωθεί”

βεβαίως πίσω από τις μονώσεις

ώστε τα ξεφωνητά να παραμέρισαν, φαίνεται,

για οικείων ποδοβολητών τα ευαγγέλια

κι αν δεν είναι ένας ύμνος αυτά

στου μεγάλου δυνάστη τις στημένες φάκες,

ας βρουν να βλαστήσουν

στον πλουσιότατο κύκλο της μετοχής

τον πηγάζοντα ματωμένα ξύλα,

δαγκωμένα πετρώματα,

τάφους πλήρεις πλαστικών χρωμάτων,

που τα έπινε η παιδούλα μουριά

αθόρυβα στην κλίση της χωμένη,
αβίαστα στην κλήση της ταμένη