Σκύλου γελαστού, τελειώματος απρόσεκτου, νέφους χώματος σίγουρου, σκωρίας χορευτής η υποβόσκουσα μέχρι πρότινος και τώρα τελευταία, ολόπικρη αλήθεια. Που έρχεται και έρχεται και αφήνει την ερώτηση – αλλά είναι για το καλό ή για την αλλοίωση η ερώτηση; Βλέπει φωτιές ανάμεσα στους υδρατμούς, όχι η ερώτηση, φυσικά. Γεύεται απλά. Και βλέπει, αλλά δεν βλέπει, ούτε κοιτάζει, γιατί ζει την πλημμύρα που στρογγυλοκάθεται παντού μόλις ανοίξουν τα μάτια. Δεν είναι δικές του οι αναθυμιάσεις, δεν του επιτρέπονται τα καρφιά στους τοίχους και το μπαλκόνι ανήκει στην θανάσιμη ροή συντηρητισμού, στα τετράγωνα και στα σύνδρομα της κακώς εννοούμενης αστάθειας. Αυτοί, οι μη παρέχοντες τα πέριξ των ανοίκειων οσμών, γυρνούν από τον πληκτικό κάματο της ημέρας και εκθέτουν το σαρκίο στην βασιλεία του Άδου.
Ετούτη εδώ την ώρα, δυσκολεύεται να εμφανιστεί η ησυχία, μπορεί να απουσιάζει επειδή η πίστη έφυγε πριν από αυτή. Και τί νομίζεται ως πίστη; Μα, η εμπιστοσύνη. Θέλει ενεργητικότητα, δεν κάθεται κανείς περιμένοντάς την. Το κουτί είναι ορθωμένο, τυλιγμένο με στοιχειωδώς επεξεργασμένο χαρτί και δέχεται τις εικόνες στην κορυφή. Στάση· και ύστερα ο ανελέητος πόλεμος που κηρύσσεται από τον έξω για να πάει έξω και ο νους.
Έξω, οι πλίνθοι ρέουν και προκαλούν τα όρια της παραφροσύνης. Δεν είναι δυνατό, οι αποχρώσεις εδώ να μετρώνται στο ένα χέρι. Και οι μορφές οι δολοφονικές. Οι οικτροί θάμνοι που σιγοψήθηκαν στα καθεστώτα των αναερόβιων καθισιών. Το σαφέστερα υπαινισσόμενο πετρέλαιο πάνω στο διάβα των βιαστικών ή και των πιο προβληματικών άκρων. Μπορεί, όμως, να είναι καλύτερα έτσι: αφού το παιχνίδι έχει ήδη χαθεί, γιατί να εντείνεται το μασκάρεμα;
Η στιγμή είναι δύσκολη και η ησυχία έξωθεν ίσως να αυτοεξυπηρετείται ήδη. Αλλά, η γαλήνη του Απολύτου θα αναζητηθεί ξανά με στάση και μικρό ξεβόλεμα σχεδόν μηδαμινής αξίας.
.
No comments:
Post a Comment