της δακρύβρεχτης καθόδου

Γυρίζει με την εκ βαθέων ακατάληπτη στην ολότητά της περπατησιά, περνώντας των παρωχημένων μηχανών τα σημάδια φραγής, ίσως της κοιμήσεως την μνήμη φέρνοντας παράλληλα στου διευθυντού των θλιβερά στημένων διαδικασιών έδρα, χαμηλώνοντας το ανάστημα διαμέσου πέτρινων επιφανειών πιο ανθρωπομορφικών εποχών, κλείνοντας τον μικρό κύκλο της φωτιζόμενης από τον δωρητή διαδρομής με την αποκοπή κυανών ακρίδων βουτηγμένων σε έλαιο ευωδιαστό. Όπως άλλωστε την ξεκίνησε την διαδρομή. Όλα τα στοιχεία που ερεθίζουν τις εντυπώσεις μιας τάχα μου φύσης, είναι ανόητα, βαλμένα εντός αδικαιολόγητα μικρής ακτίνας, όπως ξανασυναντήθηκε η προαναφερθείσα κουταμάρα στην μετά τον τρίτο χρόνο αγαπημένη σύναξη ανθρωπογενών δημιουργιών και, πιο συγκεκριμένα, όχι πολλά βήματα μακριά από το κοιμητήριο.

Κι όλα αυτά έξω από οικίες με ευρείες ποικιλίες ανέμων, σκόνης και εορτών ακατανίκητων σκέψεων. Μα πόσο θαυμαστό είναι που όλα συναντώνται κάτω από πέπλα μνήμης που έχουν απογειωθεί σε διαφορετικούς καιρούς και κανένα δεν θέλει να βουλιάξει την φτέρνα του, ποτέ ξανά! Ο υετός εγκλωβίζεται κατατρομαγμένος από τον έτσι κι αλλιώς παράλυτο αστερισμό και τα υγρά της παράνοιας μόνο σε ενοχλητικά μαλάκια καταλήγουν να προσφέρουν παρηγοριά. 

Άλλη νύχτα, τα πανιά των ψευδαισθήσεων τραβήχτηκαν και ξεπρόβαλλε ένα μόνο μέρος από τον καλώς φτιαγμένο απώτερο καμβά, που χόρευε πάνω από το καρβουνιασμένο λιβάδι την γυναίκα που έδωσε το όνομά της στην ανηφόρα προς τα τείχη όλων των γενεών. Κανένας δεν ήταν δίπλα. Θόλωνε η ματιά από τους ποταμούς του παραπόνου μπροστά στου ποταμού τους αβάσταχτους, γαλήνιους αντικατοπτρισμούς. Δεν έμειναν περισσότερα, παρά μόνο τα βέλη της άκρατης νηνεμίας που μαζί με τα εξάποδα έρεαν προς το κουρασμένο απάγκιο, όσο η ώρα της οριζόντιας αγωνίας πλησίαζε. 

Κι έτσι πέρασαν οι τελευταίες παραστάσεις των μερικές φορές πολύ συγκεκριμένων ζητουμένων ή των άλλοτε ακροβατούντων παραδόξων. Η πληγή του τόπου που παρατήθηκε, έχει ανοίξει χιλιόμετρα χαράδρες και στέλνει τον κλαυθμό και τον οδυρμό πολύ πριν ο γυρισμός την φέρει κοντύτερα. Κύριε, σε τί ξέρες θα τερματίσει όλο αυτό; Πώς ήταν οι άνθρωποι όταν τον παλιό άνθρωπο πάλευαν να αποτινάξουν τόσο πολύ, ώστε να έχουν φτάσει μέχρι ετούτους εδώ τους βηματισμούς των ελαφρώς κρυμμένων επιστροφών; 

.