της νάρκωσης το όργιο φοβάται τη Μεσόγειο

τίτλος από το ποίημα "το ίδιον αίμα" η μουσική επένδυση του οποίου κυκλοφόρησε στον δίσκο "Μακρόθεν" 

https://stephanos-sabaziotis.bandcamp.com/track/own-blood

Αρκαδιανή

ο παγετώνας του ανείπωτου, 2

ο παγετώνας του ανείπωτου

Γύρω απ' την κόρη του ματιού
όλος ο κόσμος γυροφέρνει.

Στις διασταυρώσεις των βλεμμάτων
πιέσεις μάγματος κοχλάζοντος
στον θώρακα, στο μέτωπο, στη γλώσσα,

που αλλιώτικα σ' άλλες φορές,
θα έλυνε και θα 'δενε,
μα τώρα στη σιωπή
του αβυσσαλέου χάους βυθισμένη.

Κι αφού το τίποτα του λόγου
ξεχύθηκε να πνίξει τις ματιές,
είπαν να σφίξουν οι αγκάλες,
να πουν τα χέρια, οι παρειές
όσα δεν μπόρεσαν να βγουν
από τα σύρματα της δύσκολης πορείας.

Και δυο και τρεις φορές τα στήθη να ανθίζουν
και του αποχωρισμού το αμίλητο
να καίει την οικουμένη·

κι έπειτα πάγωμα στα γόνατα,
ο ανασασμός θρυμματισμένος,
το στέρνο άνυδρο, πιασμένο στις τανάλιες,

που αρκετοί τις αποδέχθηκαν να υπάρχουν
για να πορεύονται τα βλέμματα αιωρούμενα
για να εκλαμβάνεται το ένα ως κανένα
και οι ζωές να ρέουν αλόγιστα
όπως το κόκκινο στο χάραμα θεριεύει.

μικρή έξοδος από τα ανήλιαγα

(ξεμακραίνοντας από τις βοές, στα περίχωρα του άστεως, Αύγουστος 2016)

όπως το μπέρδεμα βαρέθηκε να υπάρχει
έτσι το ξόδεμα λαχάνιασε στην άρση

έπειτα ντύνοντας τον θόλο απραξία
ήρθαν και κέντρισαν τα βέλη τον νιπτήρα

ωχρό το χτύπημα του χρόνου στις συνδέσεις
κι όμως το δώρημα επλάκωσε τις έξεις

υπήρξαν άνθρωποι που έζησαν στον φόνο
απλή, παράτολμη η ρότα τους στον πόνο

άλλα εωθινά μητροπόλεως

πρώτα ξυπνάει η ακοή
και στο κοπάνημα των διαβιβάσεων
τα μάτια λούζονται τα παραδιδόμενα ποτάμια

εδώ και μέρες λείπει η γρήγορη πνοή
πάνω σε ξέρες φύεται η άδολη γιορτή

η όψη στον νότο
όλα ακηλίδωτα βαλμένα
συνεστιάζονται οι αλεπούδες 
στη σιγουριά των ιπτάμενων φιλημάτων

σείονται αμίλητα τα σώματα
βαπτίστηκαν στη λάσπη 
δέονται ανήλιαγα τα δώματα
αγρύπνησαν ως στάχτη 

το πρόσωπο του αποχαιρετισμού αδυσώπητο
σκίζεται το καταπέτασμα της εστίας
το καυτό αίμα των πιδάκων ουρλιάζει
στα βάραθρα της έκπτωτης, απλής και δύσκολης χαράς

ως προαιώνιο πήγμα ξεπεταχτήκαμε
μιας ολέας το τριώδιο κλήμα δεχθήκαμε

περιμένοντας τους κυρίους Sommer και MacDonald

εξερχομένου του υπεργείου

η συνήθης υψηλή οδός

κατάμουτρα η δύση

ο γρανίτης γκαρίζει

φταίνε τα ωραιότατα

που πλαγίως ενσαρκώνονται

πέρναγαν νωρίτερα παρέλαση παρέα

στα χαμηλά πατώντας

από τα ψηλά αναδεύοντας τα περίχωρα

ένα τώρα μοναχό του, ντυμένο καθρέπτες

στη γωνία ωσάν τιμωρία

οι εκρήξεις προς ανατολάς να υμνούν τη δίψα

ε ρε τα ζεϊμπέκικα της δοκού

με τη χάρη του “η παρτίδα θα σωθεί”

βεβαίως πίσω από τις μονώσεις

ώστε τα ξεφωνητά να παραμέρισαν, φαίνεται,

για οικείων ποδοβολητών τα ευαγγέλια

κι αν δεν είναι ένας ύμνος αυτά

στου μεγάλου δυνάστη τις στημένες φάκες,

ας βρουν να βλαστήσουν

στον πλουσιότατο κύκλο της μετοχής

τον πηγάζοντα ματωμένα ξύλα,

δαγκωμένα πετρώματα,

τάφους πλήρεις πλαστικών χρωμάτων,

που τα έπινε η παιδούλα μουριά

αθόρυβα στην κλίση της χωμένη,
αβίαστα στην κλήση της ταμένη

γλέντι αγωγών

Κκκονδίνον, 10 Ιουνίου 2016

Του Τέξας, της Ταϊβάν, της Νοτίου Αφρικής, της Βορείου Αγγλίας, της Αυστρίας, της Πορτογαλίας, της Νέας της Σμύρνης, της Ιρλανδίας (πιθανότατα Βορείου), της Ολλανδίας.

Αν είναι έμβια βουλόμενα τα σκαμμένα των ροών;

Του αδερφού ο γιος χορεύει.

Η μισή χερσόνησος είναι χέρσα κι αυτό θύμισε τις προτροπές για ελαφρύ μόνο πάτημα του πώματος των ριζών. Βασιλεύει η αλήθεια τυλιγμένη στων αγωγών τους απύθμενους καρσιλαμάδες.

δεν γνωρίζει τι θέλει

Δεν γνωρίζει τι θέλει. Έτρεξε μέσα στα πυκνά υγρά της αβαρούς, παλλόμενης ακινησίας, τα μούτρα δέχονταν λίθινους όγκους οσμών που ξεμαθεύτηκε η ανάμνησή τους, να εξυψώνεται η πλάση και να μη της ανοίγεται η πόρτα του απροϋπόθετου.

Τα γρασίδια ελατήρια, κουβέρτες και γαβάθες εντροπίας. Τα δισεκατομμύρια φαράγγια, σφυριά στα γόνατα, λεία παγωμένη έρημος. Μόνο από φόβο σταματάει κανείς, καθώς στους κροτάφους ανάμεσα βολοδέρνει το τίναγμα που ενίοτε οράται, η πανίσχυρη γύμνια του δικαιολογούμενου παπαγάλου, ο ακούραστος ξυλοδαρμός του άχρονου βηματισμού σε συχνότητες που δεν τις έπιασε το ιώδιο, αλλά τις τηγάνισε ο παφλασμός των ψυχών που ήρθαν και ποτέ δεν έφυγαν, καθώς και το κουκούλωμα των αγρίων διακλαδώσεων στην απώτερη καμπύλη που περιμένει χιλιετίες τώρα να χυθεί στο άπλωμα, ίσα με κάτω τους πυθμένες.

Ήταν κι αυτό ένα μικρό παράδειγμα από την εποχή που ο θρήνος κατέκαιε τα χαμογελαστά βλέμματα, το άνοιγμα των αγκαλιών έφερνε τους κόσμους των τάφρων στο λιώσιμο το κάθετο και οι εισπνοές των αναβαινόντων σφαιρών γκρεμοτσάκιζαν το πολωμένο χάος ή γκρεμοτσακίζονταν στις πυρωμένες ακίδες που τα ύδατα όταν είδαν, αποτεφρώθηκαν αμίλητες.

μ α κ ρ ό θ ε ν

http://stephanos-sabaziotis.bandcamp.com/album/m-a-k-r-o-th-e-n 

οἱ ἔγγιστά μου ἀπὸ μ α κ ρ ό θ ε ν ἔστησαν (Ψαλ. 37:12) 

Μικρή σειρά συνθέσεων για το αγωνιώδες που ουδέποτε απλώθηκε παραέξω, για το εγγύς που από μακρόθεν δρα, για το εντεκάρι τικ που επικάθησε άτσαλα στην περιοχή του κτηρίου που χορεύει μέσα στις φλόγες του Ελ Αλαμέιν. 

Ελαχιστότατοι μετεωρισμοί ανάμεσα στον ήχο και τον λόγο συνθέτουν το μικρό αυτό ξεβόλεμα. Είναι η πρώτη ρωγμή στο τσόφλι της ιδιωτικής σφαίρας, μια αφετηρία. 

Οι θεματικές των συνθέσεων διαμορφώθηκαν μακριά (με όρους απόστασης) από τις περιοχές όπου ο υποφαινόμενος ανδρώθηκε. Αυτή η απόσταση βοήθησε στη διαδικασία της αφαίρεσης μέχρι τα έργα να πάρουν μια μορφή ικανή να βγει προς τα έξω. 

Επίσης, η τελική διαμόρφωση των συνθέσεων υπήρξε μακριά (με χρονικούς όρους) από τα πρώτα ψήγματα αυθόρμητων πειραματισμών σχεδόν πέντε χρόνια πριν. 

Ο τίτλος της συλλογής απορρέει από αυτή την καταλυτικής σημασίας χωροχρονική απόσταση. 

Όλες οι ηχογραφήσεις έγιναν εν μέσω αραιών χρονικά πειραματισμών στο κατ' οίκον μουσικό εργαστήριο. Στη διαδικασία χρησιμοποιήθηκαν ψηφιακοί συνθετητές, ηχογραφήσεις φωνών με κινητό τηλέφωνο, ψηφιακές προσομοιώσεις piano και ηλεκτρικού piano, αφρικάνικη mbira, κρουστά δαχτύλων και δείγματα ήχων από αρχεία στιγμών της καθημερινότητας.

το ίδιον αίμα

Λονδίνον, 2 Ιουλίου 2016

Τα ανυπόφορα, πικρά κι αδίστακτα

έλιωναν τις αντιστάσεις με του υπερεγώ

τα ηφαίστεια.

Κατέβαιναν της τέρψης τα έρμαια

από το αδιαπέραστο, στο αδιαπέραστο,

το συμπαγές και το αιώνιο.

Ένα μεγάλο χαλί-ναρκοπέδιο,

της νάρκωσης το όργιο

φοβάται τη Μεσόγειο.

Το ίδιον το αίμα μπήγει το μαχαίρι στο σβέρκο της φαρμακωμένης αναπαύσεως

και γελάει,

γελάει και συνθλίβονται της βρωμερής σιωπής

τα νεοκλασικά κλασμένα αρρωστιάρικα μπαστάρδια.

Αν είναι δυνατόν.